Een golvende weg tussen de klingelende halsbellen van kudden koeien en verlaten kurkeikplantages is ons traject vandaag. Een bijna onwennig stille tweebaans landweg, alleen onderbroken door groepjes paardentrailers op weg naar een evenement. Nauwelijks bewoning. Zelfs geen mercadootje (supermarktje) te vinden. Het eerste dorpje met overal de was buiten levert ons een misverstand op.
Annelies vraagt een local naar brood: "pao". Drie keer wijst hij vervolgens naar een plek buiten het dorp. Vreemd, want na het laatste huis ligt alleen de begraafplaats en vol twijfel we raadplegen de GPS. Onze weg loopt dood aan een meer. Geen brood dus. Wat gaat er nu mis in onze communicatie? Simpelweg: onze uitspraak. Een bad (nemen) heet "banho". Baden in het meer dus. We rijden terug langs de kerk en halen dan maar café Americano. Americano om aan te geven dat we niet zo'n ultra-klein k*t-espressokopje willen hebben, maar minstens een dubbele. Dat is dan nòg is het niet veel. De bar staat vol met kakelende paardenliefhebbers die ons, als waren we aliens in fietsbroeken, aanstaren.
De brutaalste kreeg de lachers op zijn hand door een opmerking te maken over Annelies, wilde mij niet zeggen wàt dat was, maar het bleef gezellig. De koffie met twee taartjes werd aangereikt en ik wilde betalen. Nee, ...de grapjesmaker toverde een tientje tevoorschijn en schoof mijn geld resoluut aan de kant. "We, Portugese, are friendly people," legde hij er dik bovenop. Dat maakte zijn opmerking weer goed en we nestelden ons buiten in aan tafel voor de pauze. Geen mercado, geen bad, wel koffie. Daar fiets je weer heel wat km's op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten