Lokale verrassingen (laatste verhaaltje Portugal)

Schuin tegenover ons appartementje in Rua das Fontes, een keienstraatje in centrum Evora opent pas na 19.30 u een klein restaurantje. Geen toerist die het weet te vinden, omdat het uit de loop ligt van de kurkeik-souvenirwinkeltjes, de kerken, de Romaanse tempel en meer historische must-see objects.

We zijn de eersten en worden vrolijk verwelkomd. De beperkte kaart staat zelfs in het Engels en naast olijven, brood en  een fles St. André-rosé kiezen we chicken stroganoff en black pork cheeks.
De eigenaar licht toe dat het vlees inderdaad van het zwarte, Iberisch varken komt, het 's middags ruim 3 uur ligt te sudderen en zo zacht is dat het zelfs zonder gebit te eten valt. We krijgen alle aandacht en schenken  de vier glazen rosé vlot uit.

Zowel de kip als varken komen, ruim voorzien van saus en een laag jus op grote borden in een hoeveelheid die je weinig ziet. Home-gefrituurde aardappelschijven en flinterdunne zoete-aardappelsnippers completeren de voorgeschotelde delicatessen. De baas glundert als hij ons commentaar hoort en de complimenten aan de onzichtbare kok mag doorgeven.

Overmoedig geworden, vragen we nog een glas rode wijn bij. Dat blijkt achteraf niet zo'n goed idee. Niet alleen het glas is buiten proporties, maar de hoeveelheid wijn in ieder glas benadert, zo schat ik, al gauw een kwart fles. Grappig zwevend rekenen we later voor nog geen 30 euro de traktaties af en struikelen bijna de straat op. Waar krijg je zoveel genot zo dichtbij.

Brood of bad?

Een golvende weg tussen de klingelende halsbellen van kudden koeien en verlaten kurkeikplantages is ons traject vandaag. Een bijna onwennig stille tweebaans landweg, alleen onderbroken door groepjes paardentrailers op weg naar een evenement. Nauwelijks bewoning. Zelfs geen mercadootje (supermarktje) te vinden. Het eerste dorpje met overal de was buiten levert ons een misverstand op.

Annelies vraagt een local naar brood: "pao". Drie keer wijst hij vervolgens naar een plek buiten het dorp. Vreemd, want na het laatste huis ligt alleen de begraafplaats en vol twijfel we raadplegen de GPS. Onze weg loopt dood aan een meer. Geen brood dus. Wat gaat er nu mis in onze communicatie? Simpelweg: onze uitspraak. Een bad (nemen) heet "banho". Baden in het meer dus. We rijden terug langs de kerk en halen dan maar café Americano. Americano om aan te geven dat we niet zo'n ultra-klein k*t-espressokopje willen hebben, maar minstens een dubbele. Dat is dan nòg is het niet veel. De bar staat vol met kakelende paardenliefhebbers die ons, als waren we aliens in fietsbroeken, aanstaren.

De brutaalste kreeg de lachers op zijn hand door een opmerking te maken over Annelies, wilde mij niet zeggen wàt dat was, maar het bleef gezellig. De koffie met twee taartjes werd aangereikt en ik wilde betalen. Nee, ...de grapjesmaker toverde een tientje tevoorschijn en schoof mijn geld resoluut aan de kant. "We, Portugese, are friendly people," legde hij er dik bovenop. Dat maakte zijn opmerking weer goed en we nestelden ons buiten in aan tafel voor de pauze. Geen mercado, geen bad, wel koffie. Daar fiets je weer heel wat km's op.

Vakantiehuis

Dagelijks peddelen we van hotel naar een B&B of appartement en boeken dat soms pas een dag van tevoren.Hoe deden we het vroeger zonder booking.com? Meestal weten we m.b.v. de informatie wat er komt, maar een enkele keer wijkt onzer nachtlounge wat af. Vandaag blijkt de veronderstelde keukenhoek in de kamer te ontbreken en vinden we een creatieve oplossing voor het koken van de al ingekochte ingrediënten: de waterkoker.

Annelies stort pastavlindertjes en twee eieren in het apparaat en brengt het aan de kook. Mijn angst dat de pasta aan de verwarmingsspiraal zal blijven kleven blijkt ongegrond. De maaltijd er uithalen vereist een andere techniek. Met enige lepelgeknutsel peuren we het verrassingspakket op onze borden en pruttelen in een tweede ronde de voorgesneden wokgroenten gaar. Het resultaat op de borden blijkt niet anders dan na een normale kooksessie. Nooit gedacht dat we zonder keuken nog kunnen koken op vakantie.