Nieuwe sporen in 2019!

Welkom op het blog van 2019 van AnneFiets en PedalPeter!

Na onze reis in Portugal trekken Peeetje en ik nieuwe sporen in Nederland, Duitsland en Denemarken, Tenminste dat is de bedoeling. We zijn blij met iedere dag. We worden een dagje ouder en Peeetje zelfs twee (zegt ie zelf)! PedalPeter schrijft verhaaltjes op dit blog (linkerkant nieuwste verhaaltje onder dit bericht, oudste bericht onderaan). AnneFiets schrijft de TrackmyTours (je ziet hier waar we fietsen) en plaatst foto’s en filmpjes aan rechterzijde (internetversie aanklikken op telefoon en Ipad). Daar vind je ook alle vorige reizen van ons en van AnneFiets naar China en dwars door Canada en Alaska.

Weer thuis!

We zijn weer thuis en we proosten met een Deens biertje op een goeie reis!

Alles slowtravel met fiets, trein en pont

Hotsie-knotsie

Fietsbanden rijden het lekkerst als je ze hard oppompt en aangezien wij voornamelijk asfaltrijders zijn, houd ik de onze altijd op 5 à 6 bar.
Het enige nadeel is dat we ook wel fietsroutes volgen die onverwacht gravelpaden bevatten en je daarop heel vervelend door elkaar rammelt.
Ook reden we ongemerkt de voormalige DDR binnen.
Ongemerkt?
Nou ja, het IJzeren Gordijn is danwel compleet verwijderd, maar de straten spreken duidelijke taal. Plotseling hotseknotsen we rammelend dorpjes binnen, die schijnbaar decennia niet veranderd zijn. Ze zijn voorzien van natuurstenen wegdekken.

Nee, geen nog enigszins afgevlakte kinderhoofdjes, maar zeer onregelmatige rolstenen uit de IJstijd.
Je bent gelijk klaar wakker en je snelheid zakt dramatisch naar wandeltempo.
Een waar paradijs voor garages die schokbrekers leveren.
Wij doen het ermee. Duidelijk Oost-Duitsland. Op de camping kan ik 's avonds diverse bouten en moeren aandraaien.

Spettertjes

"Sie sind nicht die ersten Holländer die hier nass ankommen."
Zo verwelkomt de uitbater van een dorpscafé ons rond 11.00 u voor de koffie als we nattig binnenstrompelen.
De Wettervorhersage beweert dan wel een droge ochtend, maar die voorspelling geldt zeker voor een andere plek. Annelies en ik twijfelen of in we een kamer boven de drankgelegenheid zullen trekken, maar we besluiten te gokken op de jeugdherberg op 25 km afstand.
Een druilerig traject is niet echt leuk, doch valt met goede uitrusting en verstandig schuilen wel te overleven.
De Diemel-fietsroute verliest echter wel aan glans als je je aandacht bij de watergladde weg en de bordjes moet houden. Asfaltpaden veranderen regelmatig in scherp gravel en dat zie je aan je fiets. Overal zit spettertroep.

De laatste km naar de jeugdherberg tikt met een 10%-helling niet alleen aan, maar blijkt zelfs tevergeefs. De instelling is dicht.
Vakantie...
Een jeugdherberg die ìn de vakantie "met vakantie" is?
Vreemd.
Een biljet wijst ons terug naar meerdere onderkomens in het dorp en de eerste is gelijk beschikbaar. We kruipen genoeglijk in het ruime huis en maken het ons met een droog bed, eigen toilet, boodschappen om de hoek en ontbijt inclusief naar de zin.

Abenteuer Erlebniss

Vanachter twee bakken koffie met zoete lekkernijen lezen we nog eens de website van een hoog op de heuvels gelegen camping: Abenteuerland. 

De naam veronderstelt een soort pretparkje, maar dat blijkt een voorbarige aanname.

Een zeer creatieve, maar rommelige bundeling van verborgen kampeerveldjes, Vrouw-Holle-boompartijen met kruip-door-sluip-door paadjes, goudvisvijvers, zwempoeltje, lamaweitje, verlaten kassen die als gemeenschapsruimte dienen, waterschildpadden, cavia’s en diverse sanitairgebouwtjes verbazen ons.

De eigenaresse wijst vriendelijk de weg in de verrassende doolhof en accepteert ons lagere prijsaanbod.

We hebben het rijk alleen. 

Stilte alom.

Voor kinderen een paradijs. Je kunt je overal verstoppen, paadjes leiden steeds weer tot nieuwe ontdekkingen en je mag overal komen. 

Volwassenen die van opgeruimd houden hebben hier niets te zoeken.

Regen is voorspeld, dus we willen binnen slapen en het blijkt zeker een Abenteuer.

Een boomhut met perentakken over het balkon en uitzicht op een speelveld en beachballplaats wordt ons huisje voor drie nachten. 

Een vervelend keffertje verdedigt dagelijks de wifi-plek waar tevens kantoorgehouden wordt.

We slapen lekker uit, herstellen onze wat gevoelige benen en keutelen ons door de twee fietsloze dagen.

Krasse knarren (Duitsland)

Langs het Lippe-kanaal treffen we op de camping ook twee krasse 73-jarige Duitsers die al 28 jaar met elkaar bevriend zijn. Varen, fietsen en kamperen, daar genieten ze van.
Tijdens ons gemoedelijke gesprek raken we in gesprek over de wijze van navigeren. Ik ben nog helemaal van het papier en lees mij dagelijks via gekleurde lijntjes en symbooltjes door het landschap.

Eén van de twee knarren is overgegaan op het digitale: Garmin, I-phone en Strava bepalen altijd hun bestemming.
Toevallig blijken we voor de dag erop dezelfde camping uitgekozen te hebben en ik probeer aan te geven hoe wij daar denken te komen. De kaart erbij gehaald en mijn high-lite-lijn tonend wijs ik de voorgekauwde route.
Het resultaat is wonderbaarlijk. Ze begrijpen er niets van. Kaartlezen is door hun gebruik van de digitale hulpmiddelen zó achtergebleven, dat ze geen idee hebben wáár op de kaart wij ons bevinden, danwel waar de komende camping gesitueerd is.
Als sommige senioren al deze afhankelijkheid van beeldschermpjes hebben, hoe moet de huidige generatie eraantoe zijn over 50 jaar?

Lokale verrassingen (laatste verhaaltje Portugal)

Schuin tegenover ons appartementje in Rua das Fontes, een keienstraatje in centrum Evora opent pas na 19.30 u een klein restaurantje. Geen toerist die het weet te vinden, omdat het uit de loop ligt van de kurkeik-souvenirwinkeltjes, de kerken, de Romaanse tempel en meer historische must-see objects.

We zijn de eersten en worden vrolijk verwelkomd. De beperkte kaart staat zelfs in het Engels en naast olijven, brood en  een fles St. André-rosé kiezen we chicken stroganoff en black pork cheeks.
De eigenaar licht toe dat het vlees inderdaad van het zwarte, Iberisch varken komt, het 's middags ruim 3 uur ligt te sudderen en zo zacht is dat het zelfs zonder gebit te eten valt. We krijgen alle aandacht en schenken  de vier glazen rosé vlot uit.

Zowel de kip als varken komen, ruim voorzien van saus en een laag jus op grote borden in een hoeveelheid die je weinig ziet. Home-gefrituurde aardappelschijven en flinterdunne zoete-aardappelsnippers completeren de voorgeschotelde delicatessen. De baas glundert als hij ons commentaar hoort en de complimenten aan de onzichtbare kok mag doorgeven.

Overmoedig geworden, vragen we nog een glas rode wijn bij. Dat blijkt achteraf niet zo'n goed idee. Niet alleen het glas is buiten proporties, maar de hoeveelheid wijn in ieder glas benadert, zo schat ik, al gauw een kwart fles. Grappig zwevend rekenen we later voor nog geen 30 euro de traktaties af en struikelen bijna de straat op. Waar krijg je zoveel genot zo dichtbij.